Kamień upamiętniający historyczną lokalizację Torunia

W najstarszych źródłach Stary Toruń wzmiankowany jest jako Antiquum Thorun. Historia miejscowości związana jest z przybyciem na ziemię chełmińską rycerzy zakonu krzyżackiego. Mistrz krajowy Herman Balk przeprawił się wraz z innymi braćmi zakonnymi przez Wisłę na wysokości ujścia Wierdzielewy (Strugi Zielonej) na drugą stronę rzeki i tam wzniósł warownię. Według krzyżackiej legendy gród został ulokowany wokół olbrzymiego dębu. 28 lutego 1233 r. mistrz krzyżacki Herman von Salza nadał osadzie prawa miejskie. W 1236 r. w skutek częstych wylewów Wisły doszło do translokacji Torunia w okolicę dzisiejszej katedry św. Janów.
Po przeniesieniu miasta w Starym Toruniu nadal funkcjonowała dobrze prosperująca osada. Wybudowano tu kościół pw. Jana Chrzciciela, który w 1346 r. został uposażony przez wielkiego mistrza Henryka Dusemera w okoliczne miejscowości, w tym w wieś Górsk. W 1454 r. król Kazimierz Jagiellończyk przekazał Stary Toruń Tilemanowi von Wege, później należała ona do rodziny Bażyńskich, aż około 1515 r. Zygmunt Stary przekazał osadę miastu Toruniowi. W XVI w. kościół w Starym Toruniu rozebrano, a sprzęty liturgiczne przeniesiono do kościoła dominikańskiego w Toruniu.
W 2008 r. z inicjatywy Oddziału Miejskiego PTTK im. M. Sydowa i Urzędu Miasta Torunia oraz Urzędu Gminy Zławieś Wielka w Starym Toruniu został ustawiony głaz z pamiątkową tablicą nawiązującą do 775-lecia lokacji Torunia. Na kamieniu znajduje się napis: „28 grudnia 1233 r. w tym miejscu Wielki Mistrz Krzyżacki Herman von Salza i Mistrz Krajowy Herman Balk lokowali miasto Toruń”.